حجت‌الاسلام حسین روزبهانی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اینکه در فراز نخستین خطبه نخست نهج‌البلاغه با مضمون «أَوَّلُ الدِّینِ مَعْرِفَتُهُ وَ کَمَالُ مَعْرِفَتِهِ التَّصْدِیقُ بِهِ وَ کَمَالُ التَّصْدِیقِ بِهِ تَوْحِیدُهُ» اولین گام دینداری معرفت است، اظهار کرد: مراد از کلمه دین مجموعه بخشی از باروها بخشی از اخلاق‌ها و اعتقادات  است.

وی با اشاره به اینکه خداوند متعال عقاید و اخلاق و احکام را در کنار هم قرار داده و یک دین  که مراد دین اسلام است ایجاد شده است، افزود: دین اسلام ساختار تعیین شده از سوی خداوند است که روش زندگی و سعادت انسان را تعیین می‌کند.

روزبهانی اولین مرحله دین را معرفت خداوند دانست و با اشاره به اینکه معرفت به‌ معنای شناخت است و به‌معنای آگاهی نیست، گفت: معرفت شناخت است و علم و آگاهی نیست از طرفی عارف و عالم در لغت با هم تفاوت دارند و در یک معنا خداوند شناختنی است و دانستنی نیست.

مدیر کانون نهج‌البلاغه‌شناسی لرستان اولین ‌گام دینداری را شناخت خداوند برشمرد و با اشاره به اینکه تا زمانی کسی سرمنشأ دین را نشناسد، دیندار خوبی نخواهد بود، یادآور شد: دین طرح الهی و نقشه راه خداوند برای سعادت انسان است؛ به این معنی که ماهیت الهی دارد و وقتی می‌دانیم دین یک طرح الهی است نگاه ما باید به آن نگاهی مقدس باشد.

وی با اشاره به فراز «الَّذِی لَیْسَ لِصِفَتِهِ حَدٌّ مَحْدُودٌ وَ لَا نَعْتٌ مَوْجُودٌ وَ لَا وَقْتٌ مَعْدُودٌ وَ لَا أَجَلٌ مَمْدُودٌ»، گفت: شناخت ما در حد و اندازه و محدودیت‌های ما است حس و تعقل و شهود ما هم به‌عنوان ابزارهای شناخت و معرفت دارای محدودیت‌هایی است.

این کارشناس مذهبی با اشاره به اینکه ما با حس و ابزار حسی با مقیاس فکری و آینه شهودی می‌خواهیم ذاتی را بسنجیم که هیچ محدودیتی ندارد، ادامه داد: ما چیزی را می‌شناسیم که در دایره ابعاد ما باشد ما پدیده را در زمان و مکان می‌شناسیم و از طرفی ذات خداوند حد و مرز و اندازه، شرط، قید، مکان، ابعاد، محدودیت ندارد.

روزبهانی با طرح این سؤال که وقتی ما با ابزارهای شناختی نمی‌توانیم خدا را بشناسیم پس راه شناخت خداوند چگونه است، افزود: ما هیچ احاطه‌ای به علم خداوند نداریم و امکان ندارد بشر حدی برای خدا بشناسد و خدا خود باید با بیان اوصاف خود با ذکر اسماء الهی زمینه شناخت را برای انسان فراهم کند.

مدیر کانون نهج‌البلاغه‌شناسی لرستان با بیان اینکه خداوند وقت و زمان ندارد و زمان در جایی است که ماده وجود دارد، چراکه زمان مقیاس حرکت ماده است و وقتی انسان به بالا و عالم مجردات برود زمان وجود ندارد، در خصوص فراز «فَطَرَ الْخَلَائِقَ بِقُدْرَتِهِ وَ نَشَرَ الرِّیَاحَ بِرَحْمَتِهِ وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَیَدَانَ أَرْضِهِ» گفت: واژه «فَطَرَ» به‌معنای شکستن است از طرفی به چیزهایی که روزه را می‌شکند مفطرات گفته می‌شود.

روزبهانی با بیان اینکه «فَطَرَ» به‌معنای شق و شکستن است و کلمه فاطر که نام سوره‌ای است که با حمد آغاز می‌شود نیز مشتق از این واژه است، افزود: واژه «وَتَّدَ» به‌ معنای قید، محکم کردن و سفت کردن است و «وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَیَدَانَ أَرْضِهِ» بیان‎کننده این نکته است که خداوند متعال به سبب کوه‌های افراشته لرزش و اضطراب و زمین را تثبیت و به آرامش تبدیل کرد.

وی با بیان اینکه بساطی که خلایق روی آن قرار دارد زمین است و این زمین نیاز به قرار و ثبات دارد تا بتوان بر روی آن زندگی کرد، اظهار کرد: این فراز از نهج‌البلاغه به قاعده‌ای که زمین را به آرامش می‌رساند اشاره می‌کند.

مدیر کانون نهج‌البلاغه‌شناسی لرستان با اشاره به اینکه خداوند کوه‌ها را عامل تثبیت در زمین قرار داده است و کوه‌ها را در زمین فرو برده است، گفت: از مهمترین عاملی که این جسم کروی در میان منظومه شمسی در حال حرکت است این است که قاعده ثبات در آن حاکم است. آنچه درون زمین است تمام فشارهایی که بر روی پوسته‌ها است توسط کوه‌ها کنترل می‌شود کوه‌ها عامل حفظ زمین در مقابل طوفان‌ها و بادها هستند و زمین را و در مقابل فرسایش در امان نگه می‌دارند تا قابل سکونت شود.

منبع: ایسنا